เจ๋อหลาง

ZHE LANG  𪚥狼

ย้อนกลับไปเมื่อต้นปี พ.ศ. 2550 ข้าพเจ้าได้มีโอกาสรับการถ่ายทอดวิชาฮวงจุ้ยจากอาจารย์มาศ เคหาสธรรม ซึ่งเป็นอาจารย์คนแรกในชีวิต หลังจากนั้นชีวิตก็เริ่มพบกับความเปลี่ยนแปลงในหลายๆด้าน ผ่านไป 10 ปี ข้าพเจ้ายังคงเป็นเพียงผู้น้อยในสาขาวิชานี้หากเทียบกับอาจารย์หลายๆท่านของข้าพเจ้า และจากประสบการณ์ที่ได้ออกดูฮวงจุ้ยจริง ทำให้หลายๆส่วน ได้มีความเข้าใจมากขึ้น นอกจากนี้ยังพบว่าปัญหาของคนส่วนใหญ่คือ ไม่เข้าใจฮวงจุ้ยแท้จริง ลูกค้าหลายคนอ่านหนังสือเอาเอง ปรับแต่งเอง ถูกบ้างผิดบ้าง ก็น่าสงสาร บางรายซ้ำร้ายอ่านแล้วคิดเดาเอาเอง ผมจึงอยากจะพยายามเขียนบทความเพื่อการจัดอย่างง่ายๆ เท่านั้น ย้ำว่าอย่างง่าย เพราะว่าหากจะจัดด้วยรายละเอียดและขั้นที่สูงขึ้น ปัจจัยการถ่ายทอดมีจำกัด จะพาให้คนอ่านเข้าใจผิดและเอาไปใช้ผิดๆได้ง่ายๆ

ในขณะที่วิชาฮวงจุ้ยมีหลายแขนง บางสำนักก็เคร่งครัดในการพิจารณาลูกศิษย์ บางสำนักก็เคร่งครัดในการสืบทอดหลักวิชา โดยห้ามสงสัย ห้ามเปลี่ยนแปลง ห้ามดัดแปลงวิชา ทั้งที่สำนักต่างๆเหล่านั้น กลับตอบคำถามไม่ได้ถึงที่มาที่ไปของหลักวิชาดั้งเดิม ซึ่งส่วนตัวแล้วมองว่าเป็นปัญหาให้กับคนรุ่นหลังยิ่งนัก

อาจจะเป็นเพราะวิชาฮวงจุ้ย กำเนิดจากดินแดนตะวันออก ที่ซึ่งภูมิความรู้และวิชาการต่างๆจะต้องสืบทอดกันตามสำนัก และมีการปลอมปนกันมาก ทำให้หลักวิชาแท้จริงนั้นจะมีเพียงทางเดียวที่รู้ได้ นั่นก็คือ การลงมือทำ และพิสูจน์ทฤษฎีด้วยของจริง

ด้วยเหตุที่ฮวงจุ้ย และวิทยาศาตร์เกิดในดินแดนที่ต่างวัฒนธรรมกัน ทำให้วิชาฮวงจุ้ยจึงมีการพัฒนาไปค่อนข้างช้า แท้จริงแล้ววิชาการต่างๆในทางฮวงจุ้ยนั้น หากเราค้นพบหลักการที่ถูกต้อง เราจะสามารถพิจารณาได้ว่าวิชาใด หลักการใดใช้ได้ หรือใช้ไม่ได้ รวมไปถึงการที่ศึกษาวิชาการหลายๆแขนง เพื่อนำความรู้มาต่อยอดและพิสูจน์ข้อสงสัยต่างๆให้ได้

วันนี้แม้ผมจะมีความเชี่ยวชาญมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้เรียกตนเองว่าเป็นผู้รู้ด้านฮวงจุ้ยอย่างหมดเปลือก เพราะวิชาการฮวงจุ้ยยังมีอีกมากที่เราต้องค้นคว้า และพิสูจน์ต่อไป

เพียงแต่วันนี้เราได้เรียนรู้มากขึ้นไปเรื่อยๆ ไม่หยุดนิ่ง เปิดรับอย่างเข้าใจ และปรับปรุงอย่างถูกต้อง ฮวงจุ้ยก็จะช่วยพัฒนาคุณภาพชีวิตของเราให้ดีขึ้นอย่างแน่นอน

เพราะผมเชื่ออย่างนึงว่า การทำตัวเป็นชาครึ่งถ้วยนั้น จึงจะทำให้เราเติบโตต่อไป และต้องรู้จักอ่อนน้อมถ่อมตนเสมอ ไม่อวดอ้างโอหัง ในหลักวิชา เพราะหากทำตัวเป็นชาล้นถ้วยเมื่อใด เราก็หมดคุณค่าเมื่อนั้น